Ik heb gemerkt dat er veel mensen rondlopen met een groot en stil verdriet
Tijdens mijn POH GGZ jaar heb ik vooral gemerkt dat er veel mensen rondlopen met een groot en stil verdriet. Een stil verdriet omdat ze niet willen, niet kunnen en er niet over durven te praten wat hen is overkomen.
Een dierbare vader die is overleden, een relatie die op de klippen is gelopen, de ongeneeslijke ziekte van een dochter, een abortus die gepleegd is en waar mijn patiënt nu spijt van heeft, het huiselijke geweld dat regelmatig voorkomt, eer gerelateerd geweld, mishandeling van kinderen, seksuele verkrachting, verlatingsangst, straatvrees en zo kan ik nog tientallen voorbeelden opnoemen.
Al deze mensen snakken onbewust naar hulp maar hebben er moeite mee zich kwetsbaar op te stellen en om deze hulp te vragen.
Trauma
Het is niet leuk om midden in een trauma te zitten en niet te weten hoe je hier uit moet komen. Het stil houden van je verdriet, voelt veilig en vertrouwd. Niemand weet het en dus hoef ik aan niemand verantwoording af te leggen.
Fout: je legt wel degelijk verantwoording af namelijk aan jezelf.
Het heeft geen zin om je ellende stil te houden. En diep in je hart weet jij dat ook wel want als je zo door gaat kom je in een neerwaartse spiraal terecht en ben je verder van huis. Een depressie ligt dan op de loer en zit jij daarop te wachten? Niet dus.
Je moet hier iets aan doen want eeuwig met je verdriet rondlopen heeft geen zin en je bereikt er niets mee. Het leven is te mooi om niet geleefd te worden. En ik kan je helpen.
Ik wil je helpen om deze periode van stil verdriet achter je te laten zodat jij weer geniet van het leven.